3. Van cultuur naar Natuur (NarPhu trek)

3 oktober 2017 - Lalitpur, Nepal

Net lekker bezig in de foundation en onze weg gevonden en dan meteen al een lang weekend vrij om wat van het land te ontdekken. Hals over kop plannen we in een paar dagen een trek. Voelt eigenlijk net te vroeg, maar wel gaaf. Rabi kent een Portugees stel van voetbal die in dezelfde dagen als ons een trek willen doen en brengt ons in contact. Na veel tips is de echte aanrader toch wel Nar Phu. Een vrij onbekende prachtige trek aan de Tibetaanse grens van Nepal. En dus ook weinig tot geen toerisme. Die gaan we doen!

Voorbereiding
Met een mooi schema van de trek van Rabi die deze vorg jaar gedaan had, gaan we op zoek naar een mooi aanbod van een agency. Dit is nodig omdat het een restricted gebied is. Plus met onze toeristenkoppen en gebrek aan Nepalese taal ook wel handig.
De zondag ervoor spraken we af met Math en Cath om kennis te maken en naar een agency te gaan van iemand die we op het vliegveld hadden leren kennen.Het klikte meteen tussen ons vieren! Na de beste prijs onderhandeld te hebben, en deze te checken op kantoor onder de locals hadden we een deal, waarbij ik een duidelijke no surprises opnam in de schriftelijke bevestiging. We hebben er zin in!

Goedkoop is duurkoop
De avond voor vertrek werden we van kantoor opgehaald om slaapzakken op te halen en de betaling te voldoen. En daar begon het... Ze hadden een rekenfoutje gemaakt met de permits en de auto's zouden ook duurder zijn, dus of we en het extra geld van de permits wilden betalen, het eten tijdens de reis zouden betalen of het vervoer dan kon het allemaal nog wel. En dat ging van kwaad tot erger.
Sorry?! Mooi niet dachten Math en ik. Als twee bad cops maakten we heel duidelijk dat we een afspraak hebben en dat ze hun eigen fouten niet in onze schoenen kunnen schuiven (zo werkt dat iig niet voor Europeanen :-) Maar hij bleef proberen. Uiteindelijk stemde hij in. Cath probeerde als good cop de situatie nog even te spiegelen en daarbij ook duidelijk te maken dat we geen rijke toeristen zijn dus als wij een max budget hebben dat het ook is. Na ruim 3 uur gingen we vermoeid maar nog steeds vol zin terug naar huis om de volgende ochtend om 5 uur op te staan voor vertrek. Niet echt een lekkere voorpret, maar onze deal stond nog, maar bleek al snel toch echt duurkoop te zijn..

Zwarte zaterdag
Dat begon al niet helemaal lekker: de chauffeur was maar liefst 2 uur te laat en de prive jeep was gedeeld en leek in verre niet op een jeep. Maar afijn hij was er dus off we go. Voor een paar meter. Door het te late vertek kwamen we vol in de file te staan. Dashain zaterdag: vergelijkbaar met onze zwarte zaterdag in de zomervakantie. Gekkenhuis! Met een de-tour probeerden we een stukje te vermijden en kwamen zo in straatjes waren geiten werden verhandeld en geslacht. Geiten (en andere dieren) worden namelijk als offer tijdens het festival gebruikt. ZO kregen we dus nog wel een stukje cultuur mee rondom het festival.

Na eindelijk een stukje gereden te hebben, wordt er gevraagd of er nog iemand op 'schoot' kan (voor een rit van 6-8 uur). Uh nee! De chauffeur had niet geslapen dus wilde iemand anders ophalen. Uiteindelijk is hij uitgestapt en kregen we een andere 'chauffeur'. Die had volgens ons alleen gereden in films, want hij bleef maar onnodig heen en weer bewegen met het stuur en schakelen van 2 naar 5.Na de lange file en onstuimige rijstijl kwam Besishar in zicht. Daar zouden we overstappen in een Jeep naar Koto.

Waar is de jeep?
Aangekomen in Besisahar werden we echter bij een guesthouse gedropt. Uh waar is de jeep? Er was dus helemaal geen jeep geboekt, de guide had alleen (te weinig) contant geld meegekregen. Als we niet zouden gaan konden we onze trek niet doen, want dan zouden we de volgende dag nog een reisdag hebben. Na flink zoeken en onderhandelen hebben we gelukkig een jongen gevonden met een jeep die ons in ieder geval halverwege wilde brengen, maar we moesten wel bijbetalen. Erg uitgekiend van die agency. Zo blijkt nu al goedkoop is toch duurkoop. Van Besishar naar Koto is het in totaal maar 57 kilometer, maar ons wordt gezegd dat halverwege, het plaatsje Jagat, de maximale afstand is voor vandaag en dan de volgende ochtend vroeg door naar Koto.

Back on the road to Jagat
De Googlemaps gaf 3 uurtjes aan naar de eindbestemming, maar al snel bleek dat op deze extreme 'wegen', beter gezegd rotspaden, je geluk hebt als je 5-10km per uur rijd. Een hele ervaring op zich die route. Door riviertjes over smalle paadjes naast een afgrond, kwamen we er net voor een politie check ook nog eens achter dat onze chauffeur geen rijbewijs had. Hij wisselde snel voor de check met een vriend. Maar eerlijk is eerlijk hij was de beste driver tot nu toe en kende de weg als geen ander. Na 3 uur kwamen we eindelijk aan in Jagat, een gezellig teahouse voor een paar uurtjes slaap en de volgende ochtend om 5 uur weer vroeg op om onze weg te vervolgen naar Koto.

Off we go!
Eindelijk kwamen we rond 9:30 aan in Koto (ipv de avond ervoor). Mooi we kunnen eindelijk aan onze trek beginnen. Maar slechte time management, de guide en porter bedenken nu nog even uitgebreid te ontbijten ipv vanochtend om 5 uur gelijk met ons. Dan nog even de spullen verdelen, want de porter draagt een deel van de spullen en een half uur later vertrekken we dan eindelijk bepakt en bezakt van Koto naar Meta. Jippie de trek kan beginnen!

Langs de rivieren naar Meta (3570m)
Onze trek begint rustig, we zakken een stukje af naar beneden tussen de bomen en komen uit bij een lange loopbrug. We lopen bergopwaarts langs de rivieren. Alles is mooi groen en het is heerlijk om weer eens pure frisse lucht te kunnen in ademen in plaats van al dat stof in Kathmandu. 
Omdat we relatief laat zijn gestart (normale start je +/- 7-8 uur) moeten we aardig doorlopen om voor het donker bij ons eerste tea house te zijn in Meta. De porter is imiddels onvindbaar dus de guide gaat kijken waar hij blijft. Die liep dus ver achter ons... en was helemaal stuk en kon niet meer. Dennis bood aan om een extra tas van de porter over te nemen zodat het voor hem minder zwaar was. En zo werd Dennis de porter, uh krijgt hij het geld dan oook terug ;-) Het laatste stuk van de trek was stijl omhoog dus dat was aardig afzien zo aan het einde van een lange dag, maar gelukkig kwamen we nog net voor dat het helemaal donker was aan bij onze eerste stop. Een lokaal dorpje van 3 houten huisjes met een paar kamers, een keuken/diner ruimte. 's Nachts was het er erg koud. De slaaphutjes waren van hout en niet helemaal wind dicht. Diep in de slaapzak en onder een extra deken probeerden we ons warm te houden, maar dat hielp niet heel erg dus het was een kort kil nachtje.

Phoe Phoe (4050m)
Na het ontbijt om 6:00 de rugzakken weer op en dag 2 kan starten. We hebben geluk want het is wederom goed weer, bijna geen wolkje aan de lucht. De ochtend begit relatief makkelijk, een heerlijke ochtend wandeling. De zon komt langzaam op en geeft een prachtig uitzicht over de verschillende bergtoppen. Halverwege komen we langs verlaten shelter dorpjes. Hier leven de mensen in de wintermaanden wanneer het te koud is / veel sneeuw in de hogere gebieden. We komen om 11.00 uur aan voor de lunch in het plaatsje Chyakhu. Deze was niet voor iedereen een succes... Shirley krijgt nadat we weer zijn gestart met lopen erg last van haar buik. Al die tijd gaat het goed en dan net met zo'n hike met geen toiletten alleen gaten bij tea houses en bosjes. Niet heel aangenaam dus de middag was heel pittig!

En zeker gezien de route naar Phu sowieso al erg pittig is. Er is veel hoogte verschil onderweg. Zo lopen we het ene moment letterlijk voetje voor voetje, zwetend en hijgend omhoog om vervolgens weer steil naar beneden te kunnen gaan. Na dit meerdere malen gehad te hebben begint er op een gegeven moment bij elke klim een bepaalde spanning te ontstaan bij elke bocht in de hoop dat de klim niet voor niks is en we verder klimmen en niet dalen. Maar helaas klinken we nog vele malen.... ppffoe WEER VOOR NIETS! Phu doet zijn naam dan ook zeker eer aan. Phoe Phoe we zijn er nog niet... ! En er zijn tussen Chyakhu en Phu geen dorpjes zijn waar we kunnen verblijven dus we moeten nog even. Nog maar 1,5 uur zegt de guide. En na 1,5 uur is het nog steeds 1,5 uur. Schatten kunnen zehier niet :-)  Maar dan na een zeer lange en zware middag verschijnt er een gecamoufleerd dorp in de bergen. We moeten goed kijken want het valt bijna niet op. Phu is in zicht, we zijn er bijna!
We zetten onze tassen in de kamer en doen het licht aan.... nou ja aan, we zetten de schakelaar om maar er gebeurt niets, het blijft donker. In het donker verzamelen we wat schone kleding en een handdoek.Blijkt het hele dorp geen stroom te hebben. Hhhmm dat is balen... Vervolgens vragen we waar we de douche kunnen vinden. Hij kijkt ons verbaast aan en zegt al lachend, "No shower". Geen stroom, en ook geen douche!? De guide wijst naar het wc hokje waar jhe je kan opfrissen, maar zonder water/kraan, alleen een gat. Aan de eigenaresse vragen we of ze wat bergwater wilt opwarmen op het vuur voor ons zodat we toch even kunnen wassen. Er klinkt geen yes of no, maar 500,- Rupi, omgerekend +- 5 euro :O! We doen het wel even met een vochtig tissue :-)

Haastend naar Himlung Basecamp (4900m)
Vandaag staat de Himlung Basecamp op het programma. Na de zware dag van gister besluiten Math en Cath om niet mee te gaan en zich te sparen voor de pittige trek naar Nar en de Kang-la poass de komende 2 dagen. Volgens de planning is morgen de langste dag en kan zo'n 10 uur duren, waarvan de laatste 4 uur alleen maar (steil) omhoog. De basecamp trek duurt volgens de guide ongeveer 5 tot 5,5 uur (Phu --> basecamp --> Phu). Hierdoor besluiten wij om vroeg te vertrekken, om erna eventueel te proberen om alvast een stuk van de Nar trek te doen.
We beginnen daarom met een aardige vaart. De route begint vrij gelijdelijk omhoog, gevolgd door een redelijk stevige klim. We zijn ondertussen ruim 2,5 uur onderweg en hebben voor ons een prachtig uitzicht over grote besneeuwde bergtoppen waar de zon op schijnt. Echter zien we nog geen enkel teken wat lijkt op een basecamp. De guide heeft deze route ook nog nooit gedaan dus heeft ook geen idee, maar verwacht 30 minuten. Nog vol goede moet zetten we nog een stapje. De hoogte begint ondertussen aardig op te spelen en Dennis krijgt last van hoofdpijn. Even een stapje minder, paar goede slokken water en op adem komen. Nog steeds in de verste verte geen basecamp te zien. Ook de guide geeft aan het niet meer te weten. Het is alsof we in een woestijn lopen, met alleen maar hetzelfde landschap en na elke heuveltje hoop je op die eindbestemming, maar helaas. De moed begint net in te zakken, tot we na 4 uur (ipv 3 uur) in de verte dan eindelijk de basecamp zien. Wat een verademing!!! Het duurt dan alleen nog een half uur voordat we er zijn. De mensen die in de basecamp verblijven zijn erg gastvrij. Ze vinden het zo leuk om 'bezoek' te hebben en bieden ons thee, koekjes en maaltijden aan. Wat een tegenstelling tot Phoo waar je voor wat warm water 5 euro moet betalen. Drie Nepalezen lopen de hele dag op en neer om water te halen bij de rivier van de gletscher. Een wandeling van 3-4 uur met bijna 600 meter hoogte verschil! Dit was dus een heel bijzonder kopje thee wat we aangeboden kregen. Degen op het camp zijn alle op expeditie en trekken nog verder door naar camp 1 en 2 om uiteindelijk al klimmend de top te bereiken van de Himlung op 7130m. En wij maar denken dat wij al die hards zijn :-)

De weg terug naar Phu gaat super snel. Alles is naar beneden waardoor we flink door kunnen lopen en we willen nog steeds proberen op tijd terug te zijn om een deel van de trek naar Nar te vervolgen. Ook nu kan de guide niet schatten want we hebben er 7 ipv 5 uur overgedaan en dat terwijl we de pas er aardig in hadden. Om nog eens 4 uur te lopen zien we niet meer zitten. Voor nu een heerlijk rustig middagje en even bijkomen. Het is hoog tijd om de benen en ons hoofd wat rust te geven.
Phu is bekend voor de Yaks, maar helaas komen we die niet tegen, waarschijnlijk zitten ze nog hoger in de bergen gezien de temperaturen. Super jammer want die hadden we graag gezien!

The only way is up (naar Nar) (4350m)
We waren gewaarschuwd, de trek van Phu naar Nar is lang en het laatste stuk steil omhoog. We beginnen wederom vroeg aan onze trek 6.30 uur het eerste deel terug naar Chyakhu. Om geen tijd te verliezen aan de lunch dit keer, sturen we onze porter vooruit om alvast een bestelling te doen. Net voor we eraan komen zien we ineens een paar Yaks, wat een gelukkig! We hadden dus helemaal niet zo hoog naar Phoo gehoeven :-) Wat een imposant beest is dat. Zo groot en sterk! Super gaaf om te zien.
Vervolgens komt onze lunch direct aan, dus kunnen na en half uur detrek hervatten. Omdat we een rivier moeten oversteken gaat de route vanaf de splitsing vrij steil naar beneden tot we uitkomen bij een brug. We steken de rivier over en weten dat de 4 uur duren de klim kan gaan beginnen.... De guide heeft gelijk, er is letterlijk geen vlak stukje route meer te bekenen. Voetje voor voetje klimmen we omhoog. Door het aanhouden van een gelijkmatig, rustig tempo en een korte ademhaling gaat lopen het beste. Na de nodige stops komt het einde van de klim in zicht. Ondertussen zien we Nar voor ons liggen. We kijken uit over allemaal oogstvelden welke in terrasvorm zijn aangelegd. Het is oogst tijd, dus iedereen is druk aan het werk in de velden. Het graan wordt van de velden gehaald en mensen lopen met extreem dikke pakken op hun rug af en aan van de velden naar het dorp. de dieren komen terug door de straten. Spelende kinderen die met steentjes en hooi degrootste lol samen hebben. Wat een perefecte timing om dit te kunnen zien. Nar is een super knus leuk dorpje met mooie huisjes. Er is "veel leven" en de mensen zijn hier extreem vriendelijk en open. Daarnaast had ons tea house dit keer wel stroom en konden we zowaar 2minuten warm douchen, wat een heerlijkheid. Met de gemoedelijke sfeer hier in het dorp hadden we stiekem  nog wel een nachtje langer willen blijven. 

Gehandicapped en dronken over de Pass (5320m)
En dan de laatste dag van de trekking. Vandaag bereiken we het hoogste punt van maar liefste 5320m. De guide komt met het briljante idee om om 4 uur op te staan zodat we om 5 uur kunnen beginnen aan de trek om op tijd in Ngawal aan te komen voor de jeep en de terugreis..... Wat!? Horen wij dat goed.... Hhhhmm na wat onderhandeling en er voor te kiezen om het ontbijt in te pakken krijgen we een uurtje extra slaap. 5 uur opstaan, 5.30 uur vertrekken. Alleen slapen doen we niet echt. We merken alle nachten dat het slapen erg slecht gaat op deze hoogte en de zuurstof. Dus na een uurtje slaap staan we niet heel fruitig op. Tussen Nar en Ngwal het einde van de trek zijn geen dorpjes meer, dus moeten we zorgen voor voldoende water en een lunchpakketje mee. Al snel merken we dat we allemaal toch niet helemaal fit zijn na de zware dag van gister, de korte nachtjes en het vroege starten. We lopen dan ook rustig en hebben de nodige stops nodig om op adem te komen. Bij een kleine mis stap schiet er kramp in Shirley haar hamstring. Ze kan er bijna niet op lopen en na heel wat stretch oefeningen en massage, op haar tanden bijtend zetten we voorts. Terug gaan is ook geen optie zegt ze, dat is vele male langer en dat past niet in de planning.... Na 3 uur lopen is het tijd om even wat te ontbijten. Helaas blijkt dat die "lieve en aardige" mensen in Nar niet onze complete bestelling hebben meegegeven en er zitten ook nog verkeerde dingen in, waardoor er voor Shirley alleen nog maar 2 gebakken eitjes voor zowel lunch als ontbijt overblijft om te eten. 
De weg naar top is ontzettend zwaar. Shirley leidt inmiddels de groep met af en toe een verkramping en Cath en Dennis krijgen last van de hoogte. Hoofdpijn, na 4 stappen buiten adem en balancerend - het gevoel dat je dronken bent. Voor je gevoel sta je te tollen op je benen en zie je af en toe sterretjes. De guide wijst naar boven en zegt; daar bij de vlaggentjes is de Pass (de top), het voelt als een kleine verlichting dat we er bijna zijn. Maar schijn bedriegt, het leek wel een fata morgana. Stap na stap, maar de top leek maar niet dichter bij te komen. Om ons nog even moed in te spreken "NOT" komt de guide bij het laatste stukje steile klim net voor het einde nog met een mooi verhaal... "Zien jullie daar die stapel stenen, daaronder ligt een dode. Is een aantal weken geleden omgekomen hier op de top." Fijn gegeven om te weten zo net voor het einde terwijl wij allemaal op ons tandvlees lopen. Maar dan, ondertussen zijn we er toch echt...!

WE ZIJN BOVEN op 5320 meter. En zo vergeten we door de adreneline de vermoeidheid en pijn!!! Het uitzicht is fantastisch! Niet te beschrijven of te vatten in een foto of video. Door dat het zo steil omhoog ging konden we niet zien wat er aan de andere kant van de berg te zien was. We hadden een breedt uitzicht over het annapurna gebergte, grote, hoge bergtoppen vol met sneeuw. Wat zijn wij als mens dan toch maar hele kleine inimini wezens op de aarde als je tussen zulke gigantische bergen zit...
Na de nodige foto's en genoten te hebben van het uitzicht wordt het de hoogste tijd om te beginnen met de afdaling richting Ngwal om daar weer op tijd de jeep in te kunnen stappen voor het eerste deel van de terug rit. De afdaling is een steile lange weg omlaag, maar met elke stap moeten we wel goed oppassen. Door de vele kleine stenen/rotsen die er liggen gebeurt het regelmatig dat we na een stap door glijden of bijna vallen. Wanneer we achterom kijken beseffen we echt goed van hoe hoog we af komen. De geschatte 2 uur van de guide voor de terugweg kloppen uiteraard weer niet. En dan begint hij ook nog eens te zeggen dat we sneller moeten zijn omdat er straks voor ons geen jeep meer zal zijn...... Uuuuhhh, nou dat dachten wij toch echt even van niet!! Er volgt een stevige woorden wisseling en Matth wordt ontzettend boos. We maken de guide heel duidelijk dat het ons niet uit maakt hoe hij het regelt, maar dat geen jeep zoals op de heenweg voor ons geen optie is! Hij begint direct te bellen. Uiteindelijk komen we zo net voor 16.00 uur aan, eerder dan wij dachten, in het dorpje en zit onze trek er op. We made it! En de jeep staat inderdaad klaar. Maar even paniek: waar is mijn telefoon?! Shirley had Math geappt op de berg en we dachten allemaal dat die daar was blijven liggen. Shirley krijgt het heldere idee om eens in het plastic tasje te kijken waar de lunch in zat.... en TADAAAAA!! Daar is hij dan! Iedereen blij en snel stappen we de jeep in om te beginnen aan het eerste deel van de terug rit.

Hobbelig terug
Van Ngwal naar Koto is het ongeveer 3 uur rijden, maar als het lukt rijden we liever 1 of 2 dorpjes verder. Elk uurtje verder scheelt weer voor de lange dag morgen. We hadden nog de stille hoop dat de weg tussen Ngwal en Koto iets beter zou zijn, maar helaas, net zo hobbelig als de rest van de weg. Er zat dus niets anders op dan ons goed vast te houden en lekker te hobbelen achter in. Maar helaas we kregen nog een stop van ruim een uur want er was wat mis met de remmem. Dus niet heel veel verder en erg donker was het de hoogste tijd dus om te stoppen voor vandaag. We worden afgezet voor een Tea house maar daar binnen is het wel erg donker, en ja hoor deze is gesloten. Gelukkig is er nog een hier in het dorp, deze Tea houses wordt speciaal voor ons open gemaakt en er worden nog wat mensen uit het dorp opgetrommeld om een diner voor ons te maken. 'S ochtends om 7 uur rijden we weg. We hebben nog 6,5 uur hobbelweg te gaan tot aan Besisahar en dan nog 6 uur tot aan Kathmandu. Volgens onze boeking zouden we een private car hebben vanaf Besisahar naar Kathmandu, maar de guide had nog een verrassing voor ons.... We zouden niet meer met een private car gaan, maar met een shared VAN.... Kort gezegd komt dit neer op een klein busje welke vol gestopt wordt met mensen. Op ons dringend verzoek werd er een private van geregeld, nog beter als een private jeep. De aanhouder wint :-) EN zo zetten we onze weg na een lunch break voorts naar 'huis'. We zouden stoppen voor avondeten, maar we waren inmiddels bijna thuis. Jullie raden het vast al... er kwam geen restaurant en de guide had helemaal geen idee en wilde ons ergens anders droppen. We besloten de agency te bellen en ons thuis af te laten zetten en het geld voor het diner van de tip af te halen.

En toen waren we thuis: met een toilet waar je op kan zitten, een douche met een klein straaltje warm water voor een paar minuten en dat heerlijke harde bed. En zo bedenken we ons maar weer: wat een luxe hebben wij hier in ons Lalitpur!

PS Sorry ;-) voor de extreem lange blog/vlog/fotoreeks: we hadden van elke dag een aparte blog en vlog kunnen maken, dus hij is wat lang geworden en konden echt niet kiezen tussen foto's

Bekijk ook onze derde vlog: https://youtu.be/keKxRUjxMC0

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Foto’s

7 Reacties

  1. Janneke van Vogelpoel:
    13 oktober 2017
    Je hebt in ieder geval een hoop te vertellen enneh het is toch maar mooi gelukt
  2. Sushma:
    13 oktober 2017
    Wow wat een verhaal!!
    Prachtige foto's. Ontzettend gaaf dat jullie dit gedaan hebben
  3. Joke Lekkerkerker:
    13 oktober 2017
    Wat een belevenis, je hebt doorzettingsvermogen nodig om de top te bereiken. En het is gelukt 💪💪 knap hoor.
    Wat kunnen jullie leuk schrijven! We kijken al uit naar het volgende verhaal
  4. Lia & Teus:
    13 oktober 2017
    Hallo kanjers, wat een prachtig verhaal en wat een uitdaging. Wat zullen jullie moe geweest zijn en toch hadden jullie de mentaliteit om door te gaan. Klimmen al die dagen is al zwaar, maar dan ook nog in die ijle lucht. Volgens mij kan je beter donken worden van een fles wijn, dan op je benen staan te tollen van de ijle lucht !
  5. Heleen van vogelpoel:
    13 oktober 2017
    Ik voel de ellende en vermoeidheid... been there.. maar vergeet de pijn en hieronder hoe mooi het was dan dsie je het gewoon nog een keer :)
  6. Theo:
    15 oktober 2017
    Wat een belevenis zeg, heel gaaf. En nu al een hele mooie herinnering. Wij wensen jullie nog een hele mooie tijd toe daar
  7. Maria:
    15 oktober 2017
    Prachtig verhaal hoor.En wat een doorzettingsvermogen.
    Petje af.
    Maar jullie hebben wel iets moois om op terug te kijken.