1. Het begin van ons avontuur en onze 10 acclimatiseringspunten

Het was even rennen, vliegen, vallen en weer opstaan, maar het is gelukt! Ons avontuur is begonnen. In een goede maand tijd hebben we twee mooie projecten gevonden, de reis grofweg kunnen voorbereiden en ons huis kunnen verhuren.
Met oogkleppen op tot aan het vliegveld en toen even rustig tijd met onze ouders afscheid kunnen nemen om aan ons avontuur te beginnen. Heel spannend hoe het gaat zijn, terug naar basic, maar ontzettend gaaf dat we het gewoon gaan doen: twee mooie ontwikkelingsprojecten en ook nog samen.

De reis
De 1e vlucht ging snel voorbij: na een filmpje en een hard snurkende man kwamen we vermoeid op Abu Dabhi aan voor een stop van bijna 4 uur. Waar we ineens  een soort van slaapcapsules zagen. ‘He wat een uitvinding, kunnen we even een power nap uurtje houden.’ Na de 2e vlucht kwamen we aan op Kathmandu. Een heel klein vliegveld waar douane en bagage belts nog net niet door elkaar lopen, geen werkende pin automaten, maar wel meteen een sim kaartje en taxi naar ons verblijf geregeld wat toch al met al wel 3 uur in beslag nam.

Accommodatie
Een guest house waar de ouders van de dame zelf ook wonen. We worden vriendelijk ontvangen en de ruimte voelt goed. We moeten zelf nog flink  wat afstoffen, maar jippie een klein beetje warm water en  onze stekkers kunnen gewoon in het stopcontact. Wat een meevaller!

Acclimatiseren in 10 punten
En toen kon het acclimatiseren beginnen. Hier 10 acclimatiseringspunten van onze eerste week:

1. Noodzaak van Yoga
Na de eerste nacht begrijpen we meteen waarom mensen hier zoveel aan Yoga doen, want die bedden zijn net planken zo hard. Overigens wel een mooie tussenfase want in India liggen we straks met soortgelijke matrassen op de grond :/

2. Het vroege leven van Nepal
’s Ochtends vroeg rond 5-en start het Nepalese leven: we worden gewekt door een combinatie van blaffende honden, bellen van de tempel, opstaande huisgenoten (voor hun ‘hard’ benodigde Yogales:-), boren en zagen van appartementen die naast ons gebouwd worden, broedende duiven. We waren nog zo moe de eerste ochtend, dat we met hazenslaapjes tot 10:30 hebben kunnen rekken. Aanpassen aan deze nachttijden wachten we nog eventjes mee ;-)

3. Rijst, brood, aardappels – waar zijn de groente?
We beginnen de dag met een bezoek aan een supermarkt, maar groente en fruit is bijna niet te vinden. De basis is echt 90% rijst, aardappels en een heel klein beetje groente. Dat wordt nog een enorme uitdaging voor mij. Gelukkig worden we al snel door collega’s verwezen naar een andere markt en marktkraampjes die ‘s ochtends en s avond aan de weg staan.

4. Het verkeer in zonder regels
Het verkeer is een chaos! Iedereen rijdt door elkaar, neemt voorrang, toetert, en stoppen bij een zebrapad kent men niet.  En het is altijd druk! Hoe gaan we hieraan wennen?
Na een leuke kennismaking met de opa des huizes en de eerste Nepalese woordjes geleerd te hebben, worden we opgehaald door 2 collega’s voor onze introductie. We dachten te gaan lopen, maar worden als vuurdoop direct achterop de scooters gezet. Goed vasthoudend kijken we onze ogen uit en leren we meteen het verkeer goed kennen.

5. Lange wandelingen met opstoppinkjes
Deze mooie ophaalservice was natuurlijk eenmalig. Fietsen lijkt hier geen optie, dus starten we de dag en sluiten we werktijd af met een wandeling van een half uurtje. Lekker voor de spieren na de harde nachten. En daarbij goed voor de alertheid want we moeten goed opletten op a. Het verkeer, b. een of 2 koeien die de weg blokkeren, of spelende/vechtende zwerfhonden, c. de gaten in de weg, d. De laag en loshangende elektriciteitskabels. Een frisse wandeling zullen we het niet noemen (zie volgend punt)…

6. Stof – maskers
De wegen zijn zo stoffig en door de drukte zoveel uitlaatgassen dat we donderdag avond na advies van een collega maar direct van die mooie mondkapjes gehaald hebben, net als de locals lopen we nu over de drukke wegen met blauwe kapjes.

7. Het ademhalen in de hoogte.
En dan zitten we nog in de vallei ook ;-) Afgelopen zaterdag had Rabi, de director van de foundation vervoer voor ons geregeld zodat we mee konden doen met de Himalayn Hash Run in Chhampi. Beetje zenuwachtig, want we zijn dan wel fit: 10-12 km door gekke gebieden en hoogten rennen zijn we niet echt gewend. Maar een super leuke kans om anderen te leren kennen en weer een ander stukje van de omgeving te verkennen. En dat was het! Door bergen en rijstvelden, langs riviertjes en afgelegen dorpjes  waar we anders nooit zouden komen genoten we van het uitzicht. Alhoewel we al snel bergopwaarts merkten dat we toch wel erg kortademig waren na een paar stappen, was het prima te doen door de interactieviteit: afgewisseld rennen, hiken, wachten op elkaar, zoekend naar de shredded papier stroken die de route aangaven, en uitzoeken wat de vals aangegeven routes waren. Onwijs leuke middag die met zijn allen wordt gestart en afgesloten

8. Voor toeristen is het duurder
Op meerdere plekken zien we entreegelden voor ons toeristen hoger liggen dan lokale.  Zo zien we andere prijzen bij sportscholen waar we naar op zoek zijn, de kraampjes op straat waar geen prijzen op staan. En zo ook afgelopen zondag bij de tempels. We gingen naar de oude stad Patan, Durban Square om de tempels en het Patan museum te bewonderen. Daar werden we al snel aangesproken door iemand van de beveiliging dat we een ticket moesten kopen, ook al maakten we alleen foto’s. Die tickets waren voor ons maar liefst 4x zo duur.

9.  De ontzettend vriendelijke mensen
Op veel plekken word je vriendelijk begroet met Namaste door wildvreemden  (oja dat is iedereen natuurlijk nog voor ons :-) En word je heel warm geholpen als je ergens niet uitkomt of in een van de vele soortgelijke straatjes niet meer exact weet waar je heen moet.

10. Kantoorbaan versus ontwikkelingswerk
Het is allemaal nog even zoeken: want we zitten een beetje in een spagaat: we doen ontwikkelingswerk maar zitten op kantoor en volgen hier dus een soort kantoorleven, zoals een normale baan. Maar dan zonder de inkomsten en luxe van mensen met een baan.
Collega’s die stipt om 9 beginnen en stipt om 17 uur de tas inpakken.  En allemaal tegelijk van 12:30 tot 13 uur lunchen. Waar we dan wel weer aan kunnen wennen is dat er elke dag verse lunch gekookt wordt voor iedereen. Voor mij alleen dagelijks afwachten of ik wel of niet mee kan eten.

We zijn in ieder geval erg warm onthaald op kantoor, en de foundation doet ontzettend mooie dingen. We zijn zelfs al opgenomen in het team nop de website: http://www.olenepal.org/about-us/team/

Dennis gaat zich meer focussen op het werven van fondsen en campagnes en ik zal mij met name richten op de Usabality van het leerprogramma E-Paath en ondersteunen in de Online Marketing. We hopen in dit project ook veld onderzoek te kunnen doen, maar dat is nog even de vraag.

We zullen onze weg nog even moeten vinden, maar hopen snel echt wat te kunnen betekenen. Maar nu vooral verder acclimatiseren. Want we zouden soms vergeten en dan popt het weer even op: ‘We zijn gewoon in Nepal!!!!’

Bekijk ook onze eerste vlog voor een impressie: https://youtu.be/unCazE0jM8k

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wil je ons steunen en ook een bijdrage leveren?  Dit kan via de doneersite